Ter verdediging van de Duif

De Duif, of beter bekend als “dat schijt beest dat m’n auto onder kakt”, onze samenleving lijkt een grootse afkeer te hebben ontwikkelt voor ons gevleugelde vriend. Begrijpelijk, als je bedenkt dat steden veel geld besteden aan het schoonmaken van hun gebouwen en straten. Begrijpelijk, als je dagelijks je auto staat schoon te maken om dat hij weer bekladdert is door de vliegende vandalist. Begrijpelijk, als je ooit eens duiven poep op je hoofd hebt gekregen op een mooie zomerdag. 

Maar toch, als ik terug denk aan de Duiven in Rotterdam, dan koester ik geen wrok, dan voel geen gevoelens van haat. Nee, integendeel. Ik mis mijn gevederde vriend. 

Ik denk dat deze vogel door zijn dagelijkse series van miscomunicaties in kwaad bloed is komen te staan bij de mens. Maar ik denk dat we het tij moeten keren en de Duif moeten omarmen in onze samenleving. Want het is toch niet voor niets dat de Duif het symbool voor de vrede is? Zijn het niet witte duiven die wij los laten op een bruiloft ten teken van voorspoed? En, waren het niet Duiven die in de tijden van oorlog door barre kou en snik hitte vlogen om berichten te sturen naar de andere kant van het front? Jawel, dat mogen we niet vergeten maar onze Duif heeft zelfs in de tweede wereld oorlog nog duizenden levens gered. Er zijn Duiven gerriderd voor hun daden, en terecht. 

In kerken word de Duif nog altijd hoog aanbeden als symbool van de Heilige Geest, op zondag scholen wordt hij ten voorbeeld gesteld als Noachs dappere verkenner van vaste grond, maar op straat word hij gehaat en vertrapt. Godin van de vruchtbaarheid, brenger van de uitslag van de eerste olympische spelen, en meer dan 2500 jaar later de boodschapper van Napoleon’s verlies bij Waterloo. En nu? Nu, dreigen burgemeesters met gif en sterilisatie.

Wist u trouwens dat de Duif in het rijk der vogels een van de grootste breinen heeft? De Duif heeft zich namelijk aangepast aan het drukke en dynamische leven van de stad en is daardoor drie keer zo slim geworden. Onze persoonlijke straat caberetiers, onze lieve dons bollen, verschillen daarmee eigenlijk niet zo gek veel van ons. Afgezien van het feit dan dat na alles wat wij ze hebben aan gedaan, zij geen wrok koesteren. 

Dus waarom houden wij Nederlanders onszelf zo voor de gek? Waarom plaatsen wij een leeuw op de voorkant van ons paspoort, een dier dat niet eens voorkomt in Nederland, noch voor zoveel dagelijkse geluk kan zorgen. Ik zeg nee tegen deze laffe schijn vertoning. Wij Nederlanders zouden het eerste Europese volk moeten worden dat de moed heeft om haar daadwerkelijke nationale dier te vereren. Jawel, de Duif zou ons nationaal symbool moeten zijn. En als dat dan niet mogelijk is, laten we hem dan op z’n minst een groter plekje in ons hart geven.

Wouter Maas

  

   
   

A very interesting blog?

Sometimes I wonder what would happen if someone would have the same knowledge as me, would have read the same articles, seen the same videos, have had the same conversations as I had, would that person then think in the same way as I do? Would he come up with the same ideas or at least have very similar thoughts?

Well…

Let’s find out!

Because even this idea itself is not a 100% mine, it’s based on a mini documentary called Everything s a Remix made by a guy called Kirby (this was the first hyperlink but many are to come, so brace yourself).

Watch this first! (Or at least click the link and a glimpse over it.)

Watched it? Yes?

Very well!

Did you come to the same conclusion as I did? The conclusion that everyone could have very similar thoughts if you would give everyone exactly the same pieces of knowledge (read: articles, videos, books etc.)?

No? Not yet?

No problem, perhaps you just haven’t read or seen enough of the stuff which I can at least directly link to this idea. Perhaps you also want to read the book “steal like an artist” and read the Wikipedia page on creativity.

No? You don’t want that?

I can understand and that also isn’t the focus of this blog. What I do want to provide you with is a list of things (blogs, podcasts, videos, websites, books etc.) that have inspired me throughout the years and which have shaped my identity and way of thinking in such a way that I was like: “why not write a blog about that?”

The following list is kind of categorized but feel free to click on that whatever seems interesting to you and if something doesn’t, move on to the next thing.

First things first:

Blogs:

WaitButWhy.com – the writer of this blog (Tim) is a very down to earth guy who spend weeks (sometimes months) researching one topic and then writes a blog on that. He himself says that before he starts researching a topic he probably knows as much about the topic as anyone else and that is why he so good at explaining things. He starts from zero and takes you from there, telling you everything you need to know (in funny language supported by stickman drawings). His blogs will take you some time to read but are definitely worth it. My favourites: the series on Elon Musk, the blog on the Fermi paradox (where are all the aliens if there are so many planets?) and his blog on artificial intelligence (which will blow you mind).

Videos:

ZeFrank – A vlogger who vlogged before YouTube even existed, who proves not only to be funny but also insightful and inspiring. So let me refer to one hilarious video: True Facts About Morgan Freeman and one which is very beautiful: The Time You Have (In JellyBeans).

 

Alan Watts – The philosopher Alan Watts, was a
modern British Buddhist philosopher. The first video I saw of him was: What if money was no object? A very beautiful video which let me reconsider some things. If you have the time: his longer lectures on YouTube are also truly worth it! There is also podcast channel of his lectures with his name.
CGP Grey – There is a fair change that you have heard of this guy but I just wanted to mention his mini documentary called Humans Need Not Apply, which is about the idea that everything in the future can (and will) be automated. Raising the question: what will all the humans do? Another good one is about his ideas on the future of education: Digital Aristotle: Thoughts on the Future of Education.

Kurtgesagt – A channel which makes beautifully
designed videos.The channel is
done by a group of journalists who try to make people more aware of the world around them. These two videos on war are very good: Is War Over? — A Paradox Explained and Iraq Explained — ISIS, Syria and War

Vlogbrothers – Hank and John Green (yes the
one who wrote the fault in our stars, you hipster) have many YouTube channels. Their first channel started of has the brotherhood 2.0 project in which they made one video everyday for each other and that was there way of communicating (for a whole year I believe). Now they have grown a lot and make a lot of videos about a lot of stuff but I will just put two down here: My Freakish Talent and Who Owns Oregon? Some Historical Context on the so-called Militia Occupation of Public Lands.

Armor Sciendi – A very small YouTube
channel which analyses art
on a very beautiful and special way. My favourite video is their first one: The Birth of Venus and Phi.

Gametheory – something completely different, and less scientific on the surface. However, he made some funny videos
and this video on The Diffusion of Innovations Theory is really interesting.

 

TED – no need for explanation, I will just link to some videos which I
found cool.

Ze Frank: Are you human?

Apollo Robbins: The art of misdirection

Do Schools Kill Creativity? | Sir Ken Robinson

Hans Rosling: The best stats you’ve ever seen

Neil Harbisson: I listen to color

 

The school of life – Interesting more philosophical channel and the guy has a cool voice. I really liked this video: How to Make an Attractive City

Podcasts:
Radiolab: They describe themselves as “A show about curiosity. Where sound illuminates ideas, and the boundaries blur between science, philosophy, and human experience.“ Two very very good ones are: 60 words (“This hour we pull apart one sentence, written in the hours after September 11th, 2001, that has led to the longest war in U.S. history. We examine how just 60 words of legal language have blurred the line between war and peace.”) and Galapagos (“The strange story of a small group of islands that raise a big question: is it inevitable that even our most sacred natural landscapes will eventually get swallowed up by humans? And just how far are we willing to go to stop that from happening?”)

Alan Watts Podcast – as mentioned earlier.

Websites:

Future Timeline – “Welcome to the future! Below, you will find a
speculative timeline of future history. Part fact and part fiction, the timeline is based on detailed research – including analysis of current trends, long-term environmental changes, advances in technology such as Moore’s Law, future medical breakthroughs, the evolving geopolitical landscape and much more. Where possible, references have been provided to support the predictions. FutureTimeline is an ongoing, collaborative project that is open for discussion – we welcome ideas from scientists, futurists, inventors, writers and anyone else interested in futurology.”

Take everything with a grain of salt but very interesting to at least think about.

Books:

Dit kan niet waar zijn – A book on how fucked up the situation in the The London City is. Joris Luyendijk (a Dutch journalist) interviewed as many people as possible throughout two years to understand the econmical collapse of 2008 as well as possible so that he can answer the question: can this happen again? (an English version is being produced)

 

 

Brave new world – Check it out yourself, I’m not going to spoil anything. It is too good.

 

 

 

 

 

 

Love and peace, Wouter

 

 

 

Even geen zebra’s

Heb je ooit stilgestaan? (of gelopen, of gerend, of gezeten, of wat je staat van zijn dan ook mocht wezen op dat moment) en opeens gerealiseerd: “wel verdraaid, ik denk!” dat je, zomaar, uit het niets, opeens bewust bent van je gedachten, dat je dan om je heen kijkt en denkt: “ja, ik heb dit al duizend keer gezien, maar nu, nu zie ik het echt” en dat de je de hele wereld om je heen in z’n geheel waarneemt, dat je om je heen kijkt en mensen ziet lopen, praten, lachen en dat een innerlijk gevoel van geluk zich eigen maakt van jezelf. Je realiseert je, dat jij daar deel van bent, deel van het geheel, dat ook jij lacht en loopt en praat, en dat je, je dan verder bewust word van wat er aan de hand is en dat je, je realiseert dat die lopende, lachende, pratende mensen zich niet realiseren dat ze denken, dat zij zich waarschijnlijk, op dit moment, niet bewust zijn van de volledige schoonheid van de omgeving, maar jij wel. Hey dat heb jij toch maar weer eens goed geflikt!

Zo loop ik af en toe over het veld, van emhlabeni (het gebouw waar ik woon) naar de cafetaria, of de klaslokalen, of naar een of andere meeting, of waar ik dan ook op weg naar toe mag zijn, maar altijd over dat veld, want dat veld dient niet alleen als een fysieke oversteek, maar ook als een mentale. Het is een tijdsperiode waarover ik geen controle hebt. Het enige wat ik doe is het uitvoeren van een van de meeste basale handelingen: lopen. Twee en een halve minuut lopen over een pad wat ik al duizend keer heb gelopen. Dit is wat ik noem een “onvermijdelijke tussenin momentje”. Andere voorbeelden van “onvermijdelijke tussenin momentjes” zijn de 5 minuten die ik heen en terug naar school moest fietsen in Nederland, de 20 seconden die je wacht voor een stoplicht, een treinreis waarvoor je geen werk had gepland en met een telefoon zit waarvan de accu leeg is, of zitten bij een kapper waar het gesprek net is doodgebloed en jullie beiden hebben besloten dat het beter is als jij gewoon zwijgend voor je uit gaat staren voor de komende 25 minuten: allemaal tijd waar in je niet veel anders kan doen dan denken. Als je dan geluk hebt, denk je dan over denken en kom je in de hierboven beschreven staat.

Ik geniet van deze momentjes, omdat ze me vaak nieuwe ingevingen geven over geluk, over wat ik wil in mijn leven, over hoe gek deze wereld eigenlijk is, maar ook over hoe normaal deze wereld toch ook weer is, over wat is leuk en wat niet, over wie m’n vrienden zijn, over de definitie van abstracte woorden: allemaal gedachten die beginnen met het feit dat ik me realiseerde dat ik kan denken. Ik denk dat deze diepe gedachten komen omdat het bewust zijn van de mogelijkheid tot denken een bepaald gevoel van macht geeft, wat soms lijd tot een gevoel van ‘kom maar op wereld!’ en soms tot een van ‘ik wil gewoon videogames spelen, geef mij niet zoveel verantwoordelijkheid wereld!’. Op dit moment heb ik zo’n momentje nodig want ik heb nogal lopen tollen de afgelopen weken wat ik nou eigenlijk wil in m’n leven, door deze gekke plek genaamd Waterford, waar universiteiten zoals Harvard en MIT elk jaar een bezoekje komen brengen om mensen over te halen om naar hun universiteit te komen, heb ik het gevoel dat ik het moet maken in het leven, geen idee waarin, maar het voelt alsof ik on top of the world sta maar ik niet zeker weet of ik daar wel wil staan. Iedereen lijkt zo zeker van z’n zaak ook al weet ik dondersgoed dat andere mensen ook genoeg twijfels in hun leven hebben. Ik sta bij een splitsing waar ik moet kiezen tussen activiteiten doen of hoge cijfers halen, met vrienden chillen en videogames spelen of nuttige dingen doen, het leven pushen of controle loslaten, hopen of “we zien wel”, allemaal dingen die even correct zijn om te kiezen en allemaal paden die naar geluk kunnen lijden maar als ik dan de keuze zelf moet maken weet ik het niet.

Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen…

29 mei 2015,

Ik word wakker, en moet naar school, een opgave die in Nederland haast onmogelijk leek is zelfs in het idyllische koninkrijk van Swaziland een zware opgave, maar vandaag lijkt het of mijn lichaam de strijd echt heeft opgegeven, moeizaam rol ik 25 minuten te laat uit bed, ik versleep mij van les naar les, nu denkt u zeker: “ach en wee wat een stakker” maar nee, het werd nog erger want ik heb het laatste lesuur nog een toets! een toets!  Jawel! U leest dit goed! Op een dag zoals deze durven leraren arme kindertjes in Afrika nog te tarten met een mentale inspanning die hun gehele verdere levenspad bepaald. Gelukkig, overleefd… laat dit weekend nu maar beginnen!

Wat is hier aan de hand? Normaal is school toch ook weer niet zo erg?

Nee klopt, normaal niet, maar vandaag is geen normale dag, vandaag is een dag waar elke (rijke) Swazi en mijn gehele school naar uitkijkt, het is namelijk de eerste dag van het jaarlijkse Bushfire festival. Festivals zijn in Nederland (een land dat wel geteld 4500 festival per jaar telt) een normaler voorkomen dat in Swaziland, maar 29, 30 en 31 mei is Swaziland een land dat plaats bied aan een van de 7 beste festivals in Afrika: Bushfire. En ja, het was zeker een van de beste weekenden van deze twee jaar: kamperen met vrienden, nog aanschoten van de dag ervoor naar de eerste bandjes in de ochtend luisteren, lekker eten kopen (niet zoals op school) bij de international food market, gekke gesprekken rond het kampvuur hebben, muziek van over de gehele wereld luisteren, van traditionele Swazi artiesten naar mensen uit the US en Australië tot moderne Zuid Afrikaanse Dj’s, 25,000 mensen vanuit geheel Zuidelijk Afrika en een geweldig goede sfeer zijn allemaal woorden die ik verbind aan mijn Bushfire ervaring.

        Wil je wat van de muziek luisteren check op Youtube de artiesten “the soil” (gave Zuid Afrikaanse band) en “Tonic” (een band met allemaal mooie geluiden maar uitleggen gaat moeilijk).

Oh en dan als kers op de taart: in plaats van met een combi (het openbaarvervoer) zijn twee vriendinnen van mij en ik nog aangeschoten mee terug gereden met de onder-directrice die zo aardig was om ons met haar kinderen mee naar Waterbord te nemen… Houd in je achterhoofd dat mijn school zeer zeer strikt is met alcohol consumptie. LOL! (Was wel een heel gezellige reis, die kinderen vonden ons trouwens ook heel grappig, maar zij had niks door!)

Oh, zoals je misschien al is opgevallen is 29 mei 2015 niet helemaal dezelfde datum als de datum van vandaag, dat komt omdat ik het weer eens veel te druk had en ik het schrijven van deze kleine tekst heb uitgesteld tot het eind van mijn vakantie, vandaag dus. Maar goed zoals wij Nederlanders zo mooi zeggen: “beter laat dan nooit”. Al is het hedendaagse spreekwoord: “stel niks uit tot morgen wat je tot overmorgen kan uitstellen” misschien beter van toepassing. Afijn, dit word dus meer een beschrijving van hoogtepunten dan een alomvattende samenvatting.

Ten eerste: Megan, een van mijn beste maatjes, was 1 juni jarig en om haar toch nog een klein cadeautje te geven had ik een gedicht geschreven… voor haar… in het siSwati… succes! Haha.  Filmpje! *clickclickclick*

Dit, opnemen was trouwens nog moeilijker dan je denkt want dit was op de vrijdag dat Bushfire startten en ik had m’n gedicht beneden laten liggen en ik wilde het per se op de berg filmen wat ervoor zorgden dat ik met mijn oude bakkenbeest van een computer in mijn ene hand (om de tekst erbij te hebben), in de felle zon, met een telefoon in mijn andere hand wiens batterij bijna leeg was, in een tussen uur van minder dan 50 minuten, mijn filmpje probeerden op te nemen zodat ik het dan op tijd kon uploaden op zondag, wat mij ook nog 4 uur kosten (go SwaziNet!). Afijn, het resultaat is aardig, mocht je een vertaling willen: vraag het Megan.

Dan had je nog Africa week, een event met het thema Africa Rising, vol met workshops, een film première van Zuid Afrikaanse makers en forums met sprekers van de VN, Harvard en de Zuid Afrikaanse en Swazilandse overheden. Super gaaf.

Met aan het einde van Africa week een ander hoog hoogtepunt, namelijk: dat ik een officiële TEDx Talk heb gegeven, zondag 26 juli vond het eerste TEDx event in Swaziland plaats. Dat klinkt makkelijker dan dat het is, en ik heb dan ook diep respect voor de organisatie, die trouwens totaal uit studenten bestond. Het schrijven van zo’n Talk is ook een stuk moeilijker dan je zou denken. In totaal heeft het mij meer dan 40 uur gekost, uren die ik heb besteed aan 7 kantjes tekst (18 minuten) schrijven, nee pardon doe dat maar keer 7 want dat is hoeveel drafts ik heb gemaakt tot ik mijn final versie had, 4 grote repetities houden, uren die ik heb geïnvesteerd in het onderzoeken van mijn onderwerp, en tenslotte 7 kantjes tekst (18 minuten) uit mijn hoofd leren. Een immense klus, maar het resultaat: een super gave ervaring die ik nooit zal vergeten, een dikke plus op m’n CV en geleerd hoe je een goede lezing schrijft en geeft. Ik hoop het resultaat (de video (sorry, SwaziNet…)) snel te kunnen posten maar tot die tijd is de geschreven versie hopelijk goed genoeg. *clickclickclick* TEDx TALK draft 9 Voor mensen die te lui zijn om een tekst van 7 kantjes te lezen: ik heb verteld over het begrip creativiteit. Ik probeerde uit te leggen hoe creativiteit tot stand komt, hoe nieuwe ideeën gevormd worden, wat we kunnen leren van het verleden, wat het patroon is van creatieve ideeën, dit allen aan de hand van velen voorbeelden en dan sluit ik af met hoe jij zelf daar van kan leren om zelf creatief te worden. Hier een klein voorproefje:

“Have you ever wondered where your new ideas come from? Have you ever asked yourself how it can happen that you and your best friend have exactly the same thought at the same time?

Or did you ever look at one these scientists like: Newton and Charles Darwin; inventors like: Alexander Bell and Steve Jobs; or perhaps great artists like Bob Dylan and Matisse. And wondered: why are they so amazing? Wondered why these people possess the magical gift of creativity, the gift to endlessly create new things over and over again.

Because this is how we think of creativity today, as if it were a gift. The individuals who possess this gift are seen as geniuses. They use their skills and imagination to produce new concepts, things that have never been seen by humanity before and they revolutionize their fields of knowledge.

Well, this idea of creativity is wrong, but not only wrong, it is also unnatural. Instead of looking at individual people we should look at individual ideas. Ideas are build ups, combinations of things that have happened in the past. These individual people who created many of these amazing things, turn out to be not that special, actually they were just there, at the right time, at the right place, surrounded by the right people. They just connected the dots.” – Wouter Maas

 Een andere coole happening was “the 24 hour run”, wat met de titel zo’n beetje het gehele principe beschrijft, namelijk: 24 uur lang rennen (lees: lopen) om geld op te halen voor het goede doel. Mijn doel was om een marathon te lopen (bucketlist) en naja, dat is gelukt! Met 106 rondjes van 400 meter kwam ik op een totaal van 42,400 meter! Ik had nog minstens 3 dagen erna nog spierpijn.

Wat trouwens het leuke is aan de 24 hour run is dat de gehele school mee (mag) doet, dus ook de jongere jaarlagen (die normaal om kwart over 9 naar bed moeten) en leraren (die normaal om kwart over 9 in bed liggen). Ik heb zo’n 20 rondjes met mijn wiskunde leraar gelopen, al pratend over de verschillende politieke systemen op de wereld. Rond 3 uur nachts was ik met een Amerikaans meisje een van de weinige die nog verbitterend door liepen, in de kou, naja strompelend…

Klein berichtje wat ik toch vermeld wil hebben: Sebastian, ik en Karanja hebben eindelijk na heel heel veel werk, bloed, zweet en tranen een nieuwe Student Representative Council (SRC) in het leven geroepen, nadat wij de gehele constitutie hadden geschreven voor de SRC, de verkiezingen hadden georganiseerd en alles wat daar bij kijken komt, waarom dit alles? De vorige SRC was rotzooi, maar daarover meer in vorige blogs.

En tenslotte: ik ben nu trouwens op 50% met het verven van mijn corridor zie hieronder het resultaat(meer foto’s in de volgende blog!):

ZO!

Dit was mijn school leventje wel een beetje, afgezien van kampeer tripjes met een twee vrienden en een fles gin, mijn schoolwerk en andere gekke avonturen. Maar ik vind het wel mooi geweest anders raken jullie ook jullie interesse kwijt en er moet nog een blog komen over een maand vol reis avonturen, dus ik probeer jullie vers en enthousiast te houden!

Houdoe, knuffels en kusjes,

Wouter Sour Milk (wat mijn achternaam, Maas, leterlijk betekent in het siSwati)

Thuis

Thuis? Wat? Heb ik iets gemist? Is Wouter terug in Nederland? Ben ik al aan het genieten van heerlijke pannenkoeken, een zacht bed, snel internet, een lieve moeder en mijn fiets? Vakantie is aangebroken en dat betekent dat ik zondag ochtend aan ben gekomen in Nederland, waar ik nu inderdaad aan genieten ben van alle bovengenoemde dingen. Ik kan niet omschrijven hoe fijn het is om niet elke ochtend wakker te worden door rap en/of R&B muziek! Want over slaap gesproken, dat is een beetje de reden dat deze blogpost zo laat komt. De afgelopen maanden is de hoeveelheid slaap ik die ik per nacht heb minder en minder geworden, mede omdat ik meer en meer ben gaan doen. Zeker de laatste drie weken van school moesten er nog zoveel dingen gebeuren en afgerond worden, dat het neerkwam op rond de 6.5/7 uur aan slaap per nacht.

Maar goed over slaap niet getreurd! Want daar voor lezen jullie deze blog niet, jullie willen natuurlijk spannende avonturen horen over hoe Wouter in de jungle van Afrika heeft overleefd. Kruis die maar van je lijstje af want dat heb ik ook gedaan:

(Speel dit op de achtergrond: https://www.youtube.com/watch?v=mbBuAiyP9HU )

Swaziland heeft namelijk ondanks zijn grote (zo groot als Wallonië) een paar hele mooie wildlifeparken, waar ik in Nederland in een paasweekend lekker thuis zou zitten, met vrienden zou afspreken en misschien een boek zo lezen. Ben ik hier samen met Andrés (Chili) en Christian (USA) een paar dagen naar Malolotja gegaan. Malolotja is een van de grootste van de wildlifeparken in Swaziland, met als grootste verschil met Nederland (afgezien van de bergen, gazelles, apen en regenwouden), dat je gewoon het entree geld betaald bij de ingang en dat je dan vrij bent om door het park te hiken en je tent op te zetten, terwijl in Nederland elke vierkante meter natuur omheind en beschermt is. Donderdag middag na school haastten wij ons naar de Mbabane om spullen in te kopen, backpacks en een brander hadden we van een docent geleend, daar zijn we door de stad heen gerend om zo snel mogelijk ons voedsel en butaan gas te kopen, omdat het erg druk in de supermarkt was en wij een combi (mini busje) wilden pakken voor 4 uur waren onze inkopen niet helemaal adequaat, we hadden wat pasta, twee potten met saus, appels, een paar pakken koekjes, zak chips en nog een paar broodjes, toen hebben we een combi gepakt en zijn we naar Malolotja gereden. Combi’s zijn het open baar vervoer en kosten bijna niks, onze reis duurden 40 minuten en kostten 20 Emalangeni (1 euro en 60 cent). Voor het park was er nog een klein winkeltje en daar hebben we nog maar een paar eieren gekocht. Uiteindelijk hadden we precies genoeg voedsel, maar de volgende keer neem ik meer mee dan één lepel en twee pannen om mee te koken.

We kwamen aan in het park vol beladen met spullen, ieder van ons had de backpack op z’n rug, minimaal twee tassen met voedsel, een water veldfles en de tent hadden we verdeeld over ons drieën. De entree is omringd door een prachtige savanne vol met gazelles en springbokken. De eerste nacht sliepen we in het maincamp, waar we besloten om een nacht wandeling te maken (om 6 uur is het zo donker als de nacht), na een uur gewandeld te hebben vonden we het een goed plan om terug te gaan, toen kwam ik met het geniale idee om in plaats van over de weg terug te lopen dwars door de savanne terug te lopen om de weg af te snijden, honderd meter verder hoorden we opeens “GNOEF” “GRUM”, dus ik tegen Christian “turn on the flashlight!”, 15 paar prachtige ogen staren ons aan, we stonden ongeveer 10 meter van de kudde springbokken, dus wij lopen heel langzaam achteruit terug naar het pad…

De volgende ochtend werden we met een jeep afgezet in het midden van Malolotja een plek vanaf waar we begonnen met hiken naar het eerste kamp. Ons plan was om naar kamp 11 te lopen, maar omdat ons tempo flink hoger lag dan wat de de kaart (in tijden) aangaf voor de gemiddelde wandelaar, dachten we dat we nog lang niet bij een afslag waren en zo liepen we 2 uur te ver door, begon het langzaam donker te worden en moesten we echt een kamp beginnen te vinden. Change of plans! op naar kamp 13, dat bleek uiteindelijk aan de andere kant van de rivier te liggen wat bijna onmogelijk te vinden was en uiteindelijk na veel klauteren en door bos gevochten te hebben vond ik op puur geluk kamp 13. Ook daar hadden we een nacht avontuur want we waren aan het koken en we wisten al dat bavianen om voedsel zouden komen maar ik kan je vertellen het laatste wat je wilt is als je in de complete duisternis aan het koken bent en je hoort iets om je kamp heen rennen…

Toen hadden we een korte hike gepland van kamp 13 naar kamp 12, kamp 12 ons belangrijkste doel was om te bereiekn. Uiteindelijk heeft deze “korte hike” ons drie uur gekost, slechts 2 keer het pad kwijt geraakt. Maar kamp 12 was het meer dan waard, het is naast een grote poel met drie prachtige achtereenvolgende watervallen. Hier had ik ook mijn arm verbrand aan de brander, terwijl we de volgende dag nog 5 en een half uur terug moesten hiken. (Gelukkig hadden we een first aid kit bij ons).

De rest van de trip verliep bijzonder soepel, in de avond kwamen we vol schrammen, blauwe plekken en brandwonden veilig aan in Waterford. Na deze trip voelde zelfs mijn Waterford kamer als een vijf sterren hotel!

De volgende dag kon ik meteen weer beginnen met werken want het einde van term kwam in zicht wat betekent dat ik nog vlug nog een paar toetsten moest maken en essays mocht schrijven. Maar eigenlijk ben ik veel drukker met na schoolse activiteiten. In de laatste van weken van school ben ik namelijk begonnen met het maken van verschillende designs voor onder andere een boys commonroom, een nieuw ontwerp voor mijn corridor vol met satirische abstracte kunst, het wordt een compilatie van werken van Dan Perjosvschi (click voor meer) en tenslotte ook een design voor hoe we de keuken kunnen verbeteren in Emhlabeni (mijn hostel).

Een ideetje voor hoe ik het ga doen.

En toen begon mijn vakantie, tot 2 uur s’nachts was ik nog aan het werk en ik begon met het inpakken van mijn tas om 3 uur s’nachts en om 6 uur s’ochtends reed ik weg naar Johannesburg, om zaterdag een vlucht naar Nederland te pakken, in het vliegtuig kwam ik trouwens nog Sebastian (Denemarken), hij was ook de eerste die ik tegenkwam, op het vliegveld in Frankfurt, toen ik naar Swaziland vertrok (leuke side note…).

Die mensen oh zo ver op de achtergrond: mijn familie 🙂

En toen was ik weer in Nederland, Rotterdam, en het voelt het alweer heel normaal. Maar of het thuis is? Net zo erg als Swaziland, alleen heb ik hier gewoon wat langer gewoond, maar het gevoel is ondertussen hetzelfde.

Tijd Vliegt

Tijd vliegt

Hoeveel dagen ben ik ook al weer hier? Hoe vaak heb ik ook al weer chocolade tosti’s in de ochtend gemaakt, mij geërgerd aan het geluidsoverlast (voornamelijk door rap muziek), slaaptekorten proberen te compenseren, namen van mensen proberen te herinneren, Nederlandse woorden vergeten, gestudeerd voor toetsen, gestrest voor deadlines… Ik weet het niet meer. Na 2 maanden en nog wat in is Waterford mijn tweede thuis geworden. Des te meer realiseerden ik dat tijdens mijn midterm (vakantie van 5 dagen). Ik was samen met mijn coyear Mathilde en Tuse (Tanzania) naar Johannesburg en Pretoria gegaan, wat circa 7 uur met de schoolbus is. In Johannesburg hadden we het geluk dat we bij een vriendin konden slapen, wat s ’avonds lekker resulteerden in films kijken en ijs eten. Overdag hebben we door Johannesburg gereisd, vaak wordt gezegd dat het een stad van uiterste is en daar sluit ik mij volkomen bij aan. Het centrum is super arm met een bijna gehele zwarte bevolking. Terwijl als je een township zoals Sandton (beter bekend als de rijkste vierkante mijl van Zuid Afrika) gaat voelt het meer alsof je in Berlijn bent. Met mega winkelcentra, hipster marktjes en heerlijke restaurants. Nu moet ik toegeven dat het een heerlijke afwisseling is met Waterford om even “normaal” lekker eten te hebben en je even terug te voelen in het westen. Maar juist doordat wij veel tijd door hadden gebracht in dat rijke gedeelte miste ik Swaziland (wat ik nu ga zeggen is nogal subjectief), omdat Johannesburg zo groot is zijn er genoeg rijke witte mensen om bijna hun eigen steden te bouwen, waar er geen interactie is tussen verschillende bevolkingsgroepen. Terwijl in zo’n klein landje als Swaziland waar er bijna geen echte super rijkdom is het een meer gemixte samenleving oplevert, in Swaziland zijn geen mega winkelcentra en al helemaal geen hipster marktjes, daarom is er ook minder misdaad in Swaziland. Het is niet zo dat je niet moet uit kijken maar het voelt stukken toegankelijker dan Zuid Afrika. In Pretoria was vooral het Voortrekkersmonument en museum gaaf om te zien omdat ik graag meer wilde leren over de geschiedenis van de Afrikaners en Nederlanders.

Fun fact: wist je dat er 5 Afrikaans sprekende landjes zijn geweest in Zuid Afrika?

Afrikaans is namelijk echt een taal die, als wij ons een beetje inspannen, kunnen begrijpen zeker het lezen. Vaak klinkt het een beetje of ze heel erg lui zijn, omdat woorden in het algemeen niet worden vervoegd in het Afrikaans. Dingen als: Ek praat nie Afrikaans nie of asseblief vond ik erg leuk om te zeggen. Ik heb ook een Zuid-Afrikaanse vriend die mij constant nieuwe woorden leert (en ik leer hem Nederlands).

Wat minder was, was toen ik terug kwam op Waterford ik mij super ziek voelde maar dat ik ook geen school wilde missen waardoor ik voor een paar dagen hoestend en vermoeid door het leven ben gegaan. En dan is het heel moeilijk om alle activiteiten vol te blijven houden. Nog steeds voel ik mij niet optimaal maar ik wil niet achterlopen op dingen en al mijn activiteiten blijven doen. Dus ziek melden is niet echt een optie. Sinds de laatste blog heb ik een paar vakken en activiteiten verandert: ik volg nu SiSwati in plaats van Nederlands self taught, omdat ik mij realiseerde dat als ik in Duitsland zou wonen ik Duits zou leren dus nu ik Swaziland leef ik er ook alles uit wil halen. Het is een taal met tong klik, wat voor mij en de 3 andere Westerse studenten in mijn klas nogal moeilijk is, ik loop nu nog achter op mijn klas omdat ik een maand school heb gemist, maar het gaat al beter. Ik krijg veel gemengde reacties van mensen, de een vindt het heel interessant terwijl de ander het als nutteloos ziet. Maar voor nu is het een van mijn favoriete vakken en ik ben echt blij dat ik ben overgestapt. Want je ziet meteen dat als je met de lokale bevolking SiSwati probeert te praten, ze veel meer respect voor je hebben. Verder ga ik volgende week weer naar Johannesburg voor 5 dagen omdat ik een Model United Nations conference heb. Ik heb daar ook maar een simkaart gekocht wat betekent dat ik nu drie simkaarten heb, mijn whatsappnummer blijft hetzelfde dus mocht je mij willen bereiken doe het via dat nummer.

Ook werk ik nu wekelijks (Waterford vindt het ook belangrijk om niet alleen korte projecten te doen maar ook dingen die wekelijks gebeuren, zo zijn er dus ook mensen die les geven op scholen etc.) in een government hospital waar ik onder andere de met de administratie help. Ik ben bijvoorbeeld bezig met het ordenen van persoonlijke folders van mensen met HIV. Als je dan een folder vindt met nummer 33461 (elk persoon heeft een eigen nummer) sta je er even bij stil dat inderdaad bijna 45% van de bevolking hier HIV heeft. Mbabane heeft een bevolking van circa 110,000. De hospital is trouwens totaal gebouwd door buitenlandse donaties, dus op elk gebouw staat iets als “provided by the British government” of “a gift of the people of Italy” zelfs op de watertanks in de wachtkamer staat: “USAid”. Heel goed dat het gebeurd natuurlijk, maar wat een probleem is dat veel van deze giften eenmalig is, dus alles is een erg vervallen staat omdat de regering geen geld heeft en wild investeren in onderhoud. Volgende keer zal ik daar wat foto’s van bijvoegen.

Oh en natuurlijk een klein niet onbelangrijk detail: Winy was een dagje langs gekomen! (dagje=18uur) omdat hij een opdracht in Johannesburg heeft kon hij een dag langs komen in Swaziland. En dat was echt heel bijzonder om te mogen ervaren. Ik heb hem Mbabane en de campus laten zien en daarna waren we het “chicste” hotel van Mbabane gegaan om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Alles ging heel snel die dag want ik wilde dat hij iedereen ontmoette, al mijn favoriete plekjes zag, zoveel mogelijk ervaringen op deed en ook tijd met mij besteedde. Maar het was vooral ook heel gek omdat zo snel al, ik realiseerden mij dat twee maanden nog maar een hele korte tijd is, twee werelden die normaal totaal zo gescheiden zijn gemengd werden! Ik krijg nog steeds opmerkingen van vrienden hier over mister Maas senior haha. (Ik lijk op je pap 😉 )

Er zijn nog zoveel verhalen die ik zou willen delen maar ik moet ook weer aan mijn huiswerk, chronologie is toch al iets wat ver te zoeken is in mijn blogs dus waarschijnlijk vinden die verhalen ooit nog hun weg naar de buiten wereld.

Sahlekahle!

Hieronder nog een paar foto’s van midterm, vrienden en van Winy die op bezoek was.

Johannesburg

Swaziland en Nederland naast elkaar in Pretoria

Mathilde en ik bij het Voortrekkersmuseum (Pretoria)

Freddo de kameleon (op campus)

Mbabane

Zebra in a gamereserve

Drie weken gekkenhuis

Waterford is een plek waar ik mij toch al een beetje thuis begin te voelen. Wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt is geweldig, vorige week had Sebastian (Denemarken) zin om wat van Swaziland te zien en ook al is Waterford een strikte school je kunt wel uitchecken (in het weekend bijvoorbeeld) en dan ben vrij om te gaan, zo besloten wij om naar een plekje, Lobamba genaamd te gaan, een plaatsje waar blijkbaar ook de regering zit. In Lobamba is het national museum of Swaziland te vinden, waar ze letterlijk de lampen aan moesten zetten om het museum te openen voor ons omdat er niemand anders was! Het was grappig om te zien dat we het meeste van de Swazi cultuur en geschiedenis al wisten na twee weken! Daarna zijn we naar het memorial van de oude koning gegaan, waar weer niemand was, afgezien van een soldaat die onder een boom van de schaduw zat te genieten, tot hij ons aan zag komen en hij vlug naar de begraafplek van de koning rende om die te “bewaken”. Eigenlijk was de bestemming voor ons niet eens het belangrijkste want hoe we er waren gekomen was vele malen leuker. We hadden besloten de berg (waar de campus op staat) af te lopen en halverwege werden we opgepikt door Ibrahim en Saber die met een taxi naar de stad gingen, vanuit de stad namen we een combi (busjes die overal in zuidelijk Afrika rondrijden) in de combi werd trouwens een of ander Zulu muziek DVD’tje afgespeeld op een klein ophang schermpje (ervaring op zichzelf) en daarmee werden we ergens in de buurt van Lobamba gedropt, het was niet meer dan een pleintje met twee kraampjes. Waar we de weg aan iemand vroegen die vervolgens met ons is mee gelopen tot het museum. Voor de terugweg kochten we aan de kant van de weg wat zakjes chips en “popcorn” voor 1 rand. Om dan een combi aan te houden vragen waar die heen gaat en op te stappen, terug naar Mbabane.

Waterford in het museum (zoals het was toen het opende)

Sebastian in het museum

Andere noemenswaardige gebeurtenissen zijn verjaardagen, het verschilt per persoon wat er gebeurd maar over het algemeen volstaat een koude douche, ik kreeg er 2 een om 12 en toen nog een 24 later, waardoor ik twee keer nat heb geslapen. Wel zo aardig dat Ibrahim (Irak) eerst mijn telefoon uit mijn zak haalden, uiteraard geef je niet op zonder een klein gevecht en aangezien je de douchekop kan draaien levert dat een prachtig waterballet op. Nu denk je is dit niet een beetje bruut? Nee, het is echt puur vriendschappelijk! in blok c werd Sebastian eerst in brand gestoken (klinkt erger dan het is 😉 )voor dat hij onder de douche werd gegooid, kan altijd erger zullen we maar zeggen hahaha. Verder hadden Batya (Costa Rica) en Alaw (Wales) mijn sleutel gestolen en mijn kamer vol met condooms (gevuld met water) gegooid, waarom condooms met water? A) Swaziland heeft het hoogste aids ratio op de wereld waardoor condooms overal gratis zijn en B) Niemand hier mijn naam kan uitspraken waardoor de al zo hilarische woordgrap Water is ontstaan en als je achternaam ook nog eens naar een rivier refereert, is het helemaal raak. Als laatste zijn wij zaterdag avond uit eten gegaan naar een vlees restaurant, dat smaakte goed. Het is namelijk zo dat het eten in de cafetaria niet eens heel slecht is maar het is wel eentonig en man, een goed stuk vlees smaakt dan echt heel lekker!

Batya’s en Alaw’s briljante woordgrappen

Wel krijg je door dat je niet elke dag meer helemaal vol zit met activiteiten meer tijd om na te denken en zeker op mijn verjaardag had ik een moment dat ik het liefste thuis was geweest, voor wie het niet had gezien Megan samen met vele van mijn beste vrienden heeft het prachtigste, meest precieuze, liefste, mooiste verjaardags cadeau wat ik mij maar kon wensen gegeven, zie mijn Facebook voor beter begrip. Dank jullie! Nogmaals 🙂

Ook heb ik nu mijn vakken pakket ongeveer gekozen, het ib werkt wat anders dan het vwo met als belangrijkste verschil dat je 6 vakken doet waarvan drie op higher level en drie op standard level, ik doe het zogenoemde profiel des doods PCM (Phychics, chemistry en maths higher level) (dit staat bekent als het profiel wat alleen Aziaten aankunnen…) met als extra psychologie higher en Engels en Nederlands als talen. Ik heb trouwens psychologie als extra higher zodat ik math later nog op standard level kan nemen, dat is de zwaarste van de drie haha. Maar ib is geen grapje, de werkdruk ligt hier heel hoog mensen willen dolgraag naar de beste universiteiten van de wereld en mensen werken daar hard voor. Je begint dan ook niet rustig aan want ik moet voor deze week een psychologisch onderzoek inleveren, een Engels presentatie geven, een TOK verslag schrijven en ga zo maar door. Dit is mijn tweede week school. Naast school probeer ik aan zoveel mogelijk andere dingen mee te doen, mijn week ziet er na school als volgt uit: op maandag debatteren, theater en in de avond Model United Nations (MUN). Dinsdag debatteren. Woensdag volleybal. Donderdag nog een keer MUN. Vrijdag volleybal. Zaterdag rust en zondag weer volleybal. Altijd genoeg te doen dus!

Na drie weken Waterford begint het al een beetje thuis te voelen, laten we hopen dat het nooit went ! Ik hoop dat het internet het mij toe laat om wat foto’s up te loaden!

Tot snel lieve vrienden,

Wouter

Ps: terwijl ik de common room binnen loop om deze blog te uploaden zijn de Frans spreekende een feestje aan het houden in de keuken met stromae muziek, mensen ping pong aan het spelen en lijkt elke vorm van gezag ver te zoeken… dat is waarom ik van Waterford houd!

Met Ibrahiem en Sorun lunchen in Mbabane

Een willekeurig shot van Swaziland

Vanaf mijn bed

Mijn kamer vanaf de deur, is nu iets opgeruimder…

The commonroom